Mmmmmm....

Namiddag. K.tdag. K.thumeur. Onnodige mentale energie op totale externe nonsens afgebrand. 

Hoe bizar en onhandig moe kan een mens ineens op slag zijn? Nu ja er even doorheen knallen en weer verder...

Nou... MOOI NIET! Gewoon menselijk instorten en je hersens nu eens anders laten beslissen. Lullig briefje voor partner op tafel: “Ben ff liggen. Als ik slaap maar laten liggen.”

Gewoon doen dus hoe knullige je jezelf ook vindt, het is wel eerlijk tegenover jouw persoonlijke biomassa. Liggend in je kribje passeren allerhande momenten van die dag, totdat ineens allerlei onbegrijpelijke flitsen door je brein knallen. Half afgemaakte beelden waar je niet op had gerekend. Voorzichtig doe je je ogen open om te zien of je deze beelden kunt ontwijken. Voor je gevoel ben je klaar wakker maar helaas worden die beelden steeds completer en vlieg je met een ruk overeind als ware je de eerste de beste geniale krachtige gymnast! 

Je kijkt wild om je heen naar de rest van voorgaand tafereel maar ontwaart al snel je eigen snurkdomein.

Gerustgesteld duik je weer terug in de ligstand om te proberen weer de slaap te vatten. Je voelde je ineens helemaal niet moe meer. Was dit nou een powernap? Ok. Eruit dan maar. Benen over de rand geslagen en veerkrachtig eruit. Zoooo..... mooi niet! Met knikkende slappe knieën worstel je je eerst naar het toilet een trap lager om na de vochtige ontlasting weer naar boven te strompelen.

Hoe kan dit!? Nou simpel, denk ik. De mens was even in een domme droom (bedoel herinneringen die ik liever niet heb) waardoor het werd verstoort in haar rust en de eigenaar met twee vingers in het stopcontact belande en dat moet je niet doen!

Nu ja, gewoon maar weer nieuwe poging wagen. 

Hangt er ineens een reuze schaduw boven mijn IQ gedeelte en schrik ik mij de vinketering. Liet natuurlijk niks blijken en mompelde dat ik beter kon blijven liggen. Mijn geliefde partner sloop weer naar beneden en liet mij.

Ik verder de avond en nacht in om elke uur, jawel op de minuut nauwkeurig werd ik wakker met een enorme ademnood. Niet op de rug, de linker- of rechterzijde oplosbaar. Dus even rechtop om die hopeloze longen te laten zoeken naar een voor hun haalbare houding. Doe ik dat niet, dan is het resultaat simpel te raden. Toch maar weer eens aan een longarts vragen hoe zoiets komt.

Jawel, mijn lichaam heeft een totaal ander leven dan gemiddeld geleid maar nu wordt het iets te gortig.

Gelukkig liet het ochtendgloren zich spoedig zien en kon ik muisstil de slapende lakens ontglippen. Zachtjes de trap af geslipt en flikker ik bijna ervan af omdat ik zonodig moest sluipen. Je MOET op een trap NIET sluipen!!

Enfin... fris gedoucht en monter (ja, had je gedroomd!) de dag tegemoet. Nou is het onverwacht stukslaan van wat uren waarin je niks hebt geplanned helemaal niks voor mij maar moet ik echt iets doen. TV kijken is absoluut geen optie vanwege de rotzooi die op dat glas wordt losgelaten.

Schrijven aan mijn boek? Geen inspiratie. Planningen voor mijn club dan maar uitwerken? Niet doen omdat ik eerst anderen moet raadplegen. Dan maar een boek lézen. Dat lukt aardig omdat ik regelmatig 3 boeken tegelijk lees op mijn tablet, dus tekst genoeg.

En ja, daar dient zich het eerste Appje op de zondag aan. Een Appje waar ik niet op zat te wachten. Een Appje dat mijn kwetsbare kant openrijt. Schrok ervan omdat ik mijn verdriet dat ik zóóó graag héééél diep wegstop als een kanonskogel door mijn systeem vloog. Ik deed nog flink mijn best er iets van te maken maar faalde. Ik vervloekte de schrijver van dat Appje die overigens in een oneindige naïviteit (sommigen hebben dat nu eenmaal zo’n onverwoestbare kortzichtigheid!) handelt. Althans dat hoop ik maar altijd. Wil dat niet eens checken uit zelfbescherming. Ik deed nog een poging om verstandige signalen uit te sturen doch dat mocht niet baten! Wie was er nú naïef?

Ik brak spontaan doormidden en heb mijn tranen knalhard naar binnen gehuild omdat ik niemand in huis wilde storen.

Jas aan en WEG! Weg uit de emotionele gevarenzone. 14 km. gelopen om goed uit te huilen en na te denken hoe weer de draad op te pakken. U moet weten dat ik bij dergelijk verdrietige moment (Ingevoerde lezers weten welk verdriet) volledig op SLOT ga.

Flink de pas erin en janken maar. Wat wonderlijk dat het leek of de hele wereld mij uit de weg ging. Eerste half uur werkelijk geen kip op mijn pad. Bijzonder.

Aan het eind, bijna thuis, begon ik steeds langzamer te lopen. Eigenlijk aarzelend om thuis te komen en in de ogen van mijn partner te moeten kijken die natuurlijk allang doorhad waarom ik het huis ontvluchtte. Wij hebben sinds de dood van onze zonen altijd geschitterd in het elkaar niet lastig vallen. Dat heeft voor mij (denk ik) altijd wel gewerkt al is de eenzaamheid soms oorverdovend. Egocentrisch of egoïstisch misschien wel maar ik gaf al aan dat bij mijn verdriet alle gevoelens naar binnen schieten en wel zo enorm dat ik soms dagen nodig heb daaruit te komen. Soms zo erg dat mensen echt geen idee hebben hoe ze dat moeten uitleggen voor zichzelf. Best ziek realiseer ik mij. Maar het mag ook gezegd dat we onszelf al die jaren goed staande hebben gehouden en nog steeds bij elkaar zijn wat een bijzonder wonder is!

Het is dus toch waar...

Soms... nee... meestal is een simpel telefoontje tussen mensen van vlees en bloed de aangewezen weg.

Ik worstelde mij wederom door het labyrint hetende 'ANWB'. Na enkele minuten concludeer ik dat het inderdaad een labyrint is en derhalve heel geschikt voor tiepus zoals moi. U begrijpt!

Gewoon de telefoon gepakt, zomaar een van de vele nummers gebeld waarna ik via een helse route van menukeuzes en na het elegant doch zeer gedecideerd aanklikken van die schattige getalletjes, ik contact legde met een zeer aardige dame. Hoest mogelijk! Ze bestaan echt nog!

Nu wist ik dat ik natuurlijk centjes zou gaan betalen voor al deze onverkwikkelijke akkefietjes.

Met mijn meest zachte en zwoele stem heette ik haar welkom in mijn telefoontje en vroeg hoe haar dag was. Die was best wel mooi aan het verlopen was haar wederwoord.

Dan heb ik een verrassing voor u teemde ik zo lief mogelijk. Ik heb een bijzondere uitdaging. Ik ben al jullie zo enorm gewaardeerde plastic hulpmiddeltjes tot mijn schande verloren. Nu hoop ik oprecht dat u mij uit deze nare onzekere situatie kunt redden. Ik heb al zoveel heerlijke jaren tussen jullie onvolprezen hulp mogen doorbrengen dat ik slapeloze nachten heb dit te moeten missen.

Het moet gezegd dat uw zo vriendelijk, aangename en geduldige stem mij al reeds het vertrouwen geeft dat dit in orde gaat komen. Mag ik u uitnodigen?

De allerliefste dame begon mij behoedzaam te vragen naar mijn persoonlijke gegevens, invoelend hoe mijn verlies mij had geraakt en onzeker gemaakt. Toen zij alles met elegante tikjes had ingeklopt, kwam het verlossende antwoord.

Mijnheer van der Sman, wat enorm vervelend voor u maar ik ga u helpen. U bent al zo lang lid dat ik u graag zonder kosten alle pasjes weer aan wil reiken. Wij gaan voor u aan de slag. Ik begon van ontroering waarachtig een beetje te stotteren toen ik uit kon brengen: "Wat bent u een lieve dame!" 

Ik kon haar bijna (zo smart zijn die foons nu ook weer niet) warm zien glimlachen (althans dat moet haast wel). Nadat we elkaar de meest fijne verder week wenste, vroeg de schat mij wat ze nog meer voor mij kon betekenen. Ik zegde haar: "Zo'n lief, leuk en prettig mens blijven". Ze lachte met een tinkeltje en bedankte mij nogmaals voor de vriendelijke woorden en we gingen als blije mensen uit elkaar!

Het bestaat dus nog...!

Was even in gedachten ergens anders...

Het is en blijft een vreemd fenomeen hoe wij mensen elkander bejegenen. Het ene moment prijzen we elkaar de hemel in en het andere moment trappen we elkaar richting hel. Heel verrassend hoe onze samenleving zo razendsnel beïnvloedbaar is en blijft. Voor jezelf denken, een mening vormen, stelling nemen is eng en soms gevaarlijk. Even achteromkijkend naar afgelopen tijd waarin iemand een mening gaf en direct op een of andere dodenlijst of wraakactieagenda kwam te staan. Natuurlijk... natuurlijk, het geeft geen pas iemand domweg te hekelen op ongenuanceerde wijze. Zeker niet wanneer je dit wordt aangereikt door die ontplofte media of andersoortige schrijverij die op jouw zwakste moment emoties losweekt waardoor deze onhandige reacties over de hoogste drempel vliegen. Ikzelf, iemand met een academische graad in driftkikkerij schrik soms van mijn eigen gevoelens en gedachten die er werkelijk niet om liegen! 

Wilde ongenuanceerde woede die opwelt wanneer er weer eens een groep onschuldigen de lul zijn. Wat voor kleur, afkomst of geloof dan ook, wij zijn allemaal gewoon mensen die het beste uit hun bestaan proberen te halen. Gebeurd dit gedurende een oorlog, een bittere koude of armoe, ons instinct dwingt ons te doen wat goed voor ons en onze kinderen is. Geen berg te hoog of brug te ver als het gaat om ons leven en dat van die ons zo dierbaar zijn. Dat beste lezer heet: 'Junglewet'.

De wet van de jungle kent geen mededogen of begrip. Daar geldt de wet van de sterkste. Of toch niet? Ik herinner mij een prachtig filmpje waarin een rasvreemd dier werd opgevoed door een leeuwenmoeder die dat jong het liefst zou verorberen. 

Maar iets in haar moederinstinct deed het tegenovergestelde. Ze nam het jong op in haar gezin en het jong werd als gelijke behandeld en gevoed.

Dat geachte lezer, vind ik nu het mooiste wat onze samenleving kan overkomen. De juiste impulsen tot je instinct toelaten en dergelijke houding volgen.

Zou onze samenleving daar niet een veel betere van worden?

Vreest niet, ik probeer niemand de les te lezen of te bekritiseren of nog erger, iets op te dringen dat niet in uw straatje past. Het zijn slechts gedachten die mij regelmatig bezig- en bij de les houden. Het helpt mij in ieder geval als ik weer eens zo'n moment van ongebreidelde kwaadheid voel opborrelen en dan denk: "Wow, wat ben ik onder gelukkige omstandigheden geboren!"

Tel uw zegeningen zou ik zeggen.

Een goed geïnformeerde patiënt is een betere patiënt

Angst en onzekerheid reduceren, misverstanden voorkomen, respect voor elkaar terug naar waar het hoort, menswaardig behandelen op niveau, kwaliteit van leven waar iedereen recht op heeft. Zomaar een paar doelstellingen die het waard zijn te bereiken. Gewoon 25 jaar lang onderweg naar steeds betere vormen van medische informatie. Regelmatig nog eens omkijken naar al die momenten die passeerden tussen mens, verdriet, wanhoop, dood. Maar ook veel voldoening. Voldoening over de weg die je insloeg. Keuzes maken doen we allemaal. Nooit de perfecte keuze maar toch soms een keuze die je later kunt waarderen maar ook relatieveren. Hoeveel keer in ons leven kiezen we gewoon uit gewin of irrationeel? Hoeveel kiezen we uit ons hart en dan uit ons hoofd? Waarom kiezen we zomaar zonder erbij na te denken? Wat is de reden van een beslissing die niks te maken heeft met een vooropgezet plan? Een confrontatie, compassie, empathie, teleurstelling? Misschien wel allemaal. Regelmatig (althans zo werkt dat bij mij) weten we helemaal niet waarom we iets doen. Waarom we doen wat we doen. Of... waarom we iets beslissen tegen beter weten in. Ik vind ook echt dat je in elke tijd van leven je gevoel soms moet laten prevaleren boven wijsheid. Elke hersencel is er ook een die je kunt inzetten zonder ze te hebben gevoed met een opleiding of training. De mensheid is er een van een iets meer denkende bacterie dan gegrepen uit de natuur. Regelmatig ontdek ik dat er veel meer mensen zijn die instinctmatig beginnen te zorgen. Zorgen voor iets waar ze niet bij nadenken. In al je levensfasen kom je in een zorgmoment terecht. Alleen... wat doet dat moment voor jou? Vind je dat je moet zorgen voor jezelf of voor een ander of voor beiden? Zorg is volgens mij niet direct een vrije keuze maar een genetisch stofje dat bij de een wel en bij de ander niet op enig moment een verbinding aangaat waardoor het wordt geactiveerd en dan is het nog de vraag welke verbinding. Zorgen voor geld. Zorgen voor voedsel of zorgen voor elkaar? Ik denk dat in iedereen een bijzonder element schuilt dat bijdraagt aan onze samenleving. Noem het naïef, noem het simplistisch maar noem het niet gemaksdenken. Dromen mag. Maar ze realiseren mag nog meer.

Dementeren is een superingewikkeld fenomeen waar meniggeen zich het hoofd over breekt

 

Als leek rond zo'n ingrijpende fase, ben ik gefascineerd door visuele communicatie op een meer organische (spelenderwijs) manier.

Foto's en wellicht kleine filmpjes kunnen mensen op elk moment iets in het geheugen laten ondergaan. Een herinnering, gevoel, smaak, geur, enorm sterke impulsen oproepen. Iemand die dementeert, zou je hiermee kunnen helpen momenten op te roepen waardoor een bezoek of hulpmoment veel rustiger en menswaardiger kan verlopen.

Men is soms ongewoon angstig of boos tijdens een hulpmoment waardoor de hulpverlener wordt afgeschrikt of zijn/haar geduld verliest. Ook kan de familie of een vriend/vriendin met dergelijke audiovisuele ondersteuning een veel fijner bezoek brengen.

De middelen en techniek zijn er klaar voor. Aan u om tezamen met uw fantasie en uw dierbaren een audiovisueel draaiboek te maken van iemands leven, wapenfeiten en gevoelens en noemt u maar op! Houdt u er sterk rekening mee dat wat u plaatst op zo'n communicatiemiddel (tablet of digitale fotolijst) van cruciaal belang is voor de manier van reageren van uw dierbare(n)?

Even iets meer over die organische manier. Als je bemerkt dat jouw dierbare een bepaalde herinneringsvorm aangeeft, kun je daar op inspelen of voortborduren. Met andere woorden: 'Laten meegroeien in het proces'. De techniek laat toe dat wanneer jij komt, jij jouw aanwezigheid kunt koppelen aan herinneringen die daarbij horen en jouw dierbare daar positief op reageert of gunstige prikkels uitzendt. Dit met behulp van beelden die je tevoren uitzendt. Je kunt op afstand jouw stukje starten en ziet men direct bijbehorende beelden of zelfs alleen geluiden (rekening houdend met iemand die bijvoorbeeld slechtziend of blind is).
Bovenstaand is slechts een fractie van hetgeen mij bezighoudt om het ouder worden anders, lees 'beter en menswaardiger' in te richten.

Overigens niet onmogelijk dat met deze methode men ook na verloop van tijd heel anders gaat reageren. Natuurlijk ontwikkelt zich dat niet van de een op de andere dag. Nee zeker niet! geduld en doorzettingsvermogen en de nodige fantasie met een scheut enthousiasme spelen hierbij een belangrijke rol.

Het lijkt mij tenslotte leuk en boeiend medestanders te vinden die mij kunnen en willen helpen deze materie verder uit te diepen en te ontwikkelen.

Vooralsnog zou ik filmpjes willen maken in de nabije toekomst waarin ik tijdens vraaggesprekken er probeer achter komen hoe men hier in wil, zal of gaat staan. Zowel de ouder wordende als hun omgeving. Tenslotte zijn zij het die moeten worden geholpen nietwaar?

Graag wens ik u vitale gezondheid.

Goed communiceren = vertellen wat je doet
Beter communiceren = laten zien wat je doet

Durf te pluspionieren

Wat = PlusPionieren?

Zo verduveld jammer dat de wat oudere talenten zo snel worden afgedankt. Of... of doen ze dat zelf? Of is men het moe almaar zichzelf te moeten verdedigen tegen oprukkende anderen?

PlusPionieren is een andere manier van denken en doen. Het nieuwe denken met een originele en vrolijke twist in het arbeidsproces maar ook het maatschappelijke proces. Het opnieuw uitproberen van je verborgen talenten. Mixen met jongeren. Deel elkaars kennis en enthousiasme.

Kijk eens wat breder dan alleen je oude functie. Waar ben je goed in? In je werk en je vrije tijd. Praat erover met anderen. Doe eens een competentietest en verras jezelf. Zoek gericht naar functies die echt aansluiten op jouw competentie(s).

Ga netwerken. Steeds meer mensen vinden nieuwe/andere onverwachte jobs door te netwerken of werk- en opdrachtgevers actief te benaderen. Ga eens flink los op internet. Gebruik geen conservatieve termen maar ook eens een geheel ongebruikelijke uit de losse pols term. Vraag hulp bij het zoeken. Maak er een enthousiaste sessie van! Ik geloof heilig in zat werk voor ouderen 'alleen' je MOET de straat op!

Maak een hartstikke mooie cv en maak een helder overzicht van de laatste 10 jaar. Let op dat je geen saaie traditionele cv maakt! JIJ maakt het verschil! Laat weten wat je doet in je vrije tijd als dat wat toevoegt.

Uitstraling, enthousiasme, motivatie zijn allemaal trefwoorden die ergens voor staan! Extra willen leren is tenslotte een belangrijk factor waarmee je verder het veld in kunt.

Met ons nieuwe initiatief 'Me2You' willen we ervaringen uitwisselen.

Meer weten? Gewoon reageren!

En... ga eens lifehacken. Hack overtollige zaken uit je bestaan.

Ter nagedachtenis aan collegae die in een dode hoek terechtkwamen.

Breek eruit en zet 'm op!

Verroest verwoest

Steeds meer weldenkende geesten in het zorgveld komen tot ontnuchterende inzichten. Inmiddels kijken ook andere landen kritisch naar onze verdwaalde zorgvormen wat niet wil zeggen dat men het daar beter doet maar wel is helder dat veel omliggende landen sneller en verbetergerichter hun zorgveld ontwikkelen. Quote van een zorgspecialist: "We zitten met z'n allen in een foute film". Algemene tendens is dat de service in de zorg verbetert maar de relatie tussen kosten en baten veel beter kan. Ongelooflijke bedragen zijn de verkeerde weg ingeslagen en besteed aan de grootst mogelijke onzin. Onomkeerbare financiële processen hebben gezorgd voor zware klappen die mondjesmaat boven water komen maar deels gauw worden bedekt met de mantel der angst. Angst voor confrontaties en baantjesverlies. Eerste hulpposten zijn er in te grote getale. Die kunnen met 75% verminderd waardoor het beter en goedkoper wordt. Zo ook een heleboel zorginstellingen. Men zoekt binnen bureaucratie en management naar oplossingen en dat is nu juist de verkeerde vastgemetselde route! Contacten moet je juist meer en meer tussen professionals overlaten en niet tussen aangeschakelde idioten tegen wil en dank!

Mondjesmaat anders en zogenaamde populistische kretologie zoals zorg op maat gesneden bekt lekker maar dragen nul bij tot het andere denken, het andere willen en het andere doen!! Alle organisaties weten wat er mis is en waar grote bedragen verdwenen doch men wenst dit niet aan de kaak te stellen of te veranderen omdat men het domweg afdoet als erfenis van een voorganger dus wast men de eigen handen in onschuld. Lang leve de struisvogels.

SPROOKJES BESTAAN NIET!

Lang geleden…, er was eens… Allemaal sprookjes waar je als kind met glanzende ogen, rode konen en grote oren naar luisterde.

Dat die sprookjes nog steeds bestaan, bewijst de gemiddelde Nederlander door zich met allerlei mooie verhalen het bos in te laten sturen.

Sprookjes BESTAAN NIET!! U moet dat van ons aannemen!

Als je ziek bent of anderzijds dan bent je verminderd toerekeningsvatbaar. Met andere woorden, een gewillige luisteraar naar sprookjes van mensen die je iets uit de zak willen kloppen in ruil voor een wondergeneesmiddel.

Patiënten zoals wij ze zien en respecteren, verdienen beter. Ze verdienen het om goed te worden voorgelicht over hun voor-, hoofd- en natraject.

Allemaal zaken waar je als gezond mens nooit mee te maken had. Niet omdat je het niet wil weten. Nee… gewoon omdat je het nog niet nodig hebt. Jammer genoeg kom je er allemaal een keer mee in aanraking. Daarom onbegrijpelijk dat veel mensen daar zo vreemd mee omgaan.

Als individu, als werknemer, als ondernemer, als collega, als familielid, als vriend of vriendin, als sportcollega, als…. Enfin iedereen dus!

Als je weet dat het jou ook kan overkomen, dan doe je toch niet zo raar? Dan probeer je toch mee te werken, dan probeer je toch te begrijpen waarom die ander in de war is of anders reageert?

[Voorlichten is beter dan Genezen®]

Deze slogan kunnen we eigenlijk op veel meer dingen toepassen dan alleen de gezondheidszorg maar laten wij ons houden bij de ontwikkeling van goede voorlichting voor patiënt en omgeving.

Wij vragen iedereen te helpen en met ideeën te komen dit mogelijk te maken. Maar ook uw informatieve hulp is van groot belang om de juiste voorlichting te ontwikkelen die u ook een keer nodig zou kunnen hebben.

Fiebertjes

Modemboys zijn op dit moment het zooitje aan elkaar het knopen.

Maarrrr.... dan zijn we er nog niet nee nee nee dat dacht u maar mevrouw!

Nee nee we vergaten he-le-maal te vermelden dat u ook naar een PAAR DAGEN moet wachten op nóg een pakketje wat wij wel het modem plachten te noemen.

En dan mevrouwtjuh, dan, ja dan... kunt u als het goed is en u mannetjuh is een ietsiepietsie beetje handig deze schattige spulletjuhs waar we natuurlijk ook de nodige vrolijke draadjes bij deden in de juiste gaatjes duwen (niet te hard hoor) en komt daar waarachtig ja echt waar...! en prachtig signaaltje tevoorschijn dat zich nestelt in uw leuke digitale hebbedingetjes waardoor deze kleine deugnieten zich vlot en vitaal weer oprichten om u te gaan verwennen met al die multimediale heerlijkheden die er voor zorgen dat u tot in lengte van digitale dagen uit uw slaap wordt gehouden teneinde al deze snoepjes te kunnen nuttigen.

Maar inderdaad mevrouwtje, ik voel in de achtergrond enig ongeduldige vibraties waarom niet in één keer geregeld!

Ach... weet u... we willen zoooo graag doen alsof we heeel erg belangrijk zijn en u het gevoel geven dat we alles maar dan álles geven om de techniek voor honderd procent te durven garanderen. Jawel... ik begrijp... u man vertelde vast al hoe beide monteurtjes worstelden met het conrolesignaaltje dat zich maar niet wilde laten zien en tot overmaat van ramp konden de mennekes óók nog eens niet op de server geraken. U kent dat wel dat moment dat je voor lul staat t/o een belangstellende meekijkende klant die je het liefst over de andere schouder weer zou willen...

Nee gekheid mevrouwtje nr. 17 is zojuist afgemeld en met een beetje hulp van de onvoorzienigheid gaat alles straks prima piepen, toeteren, rinkelen en bellen.

Oh... ja, wilt u aan uw man nog even doorgeven dat onze technische stoutjes zich verontschuldigen voor twee onverhoedse stakatootjes godvers. Het zijn tenslotte ook net mensen.

Uw toegenegen Fiebertje

ByePhone

Jouw schitterende iPhone helemaal schoongemaakt (ook van buiten helemaal met zachte doek en alcohol gepamperd) en opnieuw voor de volgende gebruiker ingericht. Pittige maar leuke middag en avond eraan beleefd. 

De dame blij en opgewonden over deze briljante oplossing voor haar zich langzaam van haar onthechtende Samsoeng.

Schouder aan schouder met een enorme enthousiaste drive (je voelde de inspiratie als ware het een hittegolf door de atmosfeer dartelen) zetten wij alles in stelling. 

Email, adressen, WhatsApp, een mees-ter-lijk geslaagde back-up en wat dies meer zij. 

Fantastisch, wat draaide en snorde dat masjientje heerlijk. De blije blik in Loukie's ogen zal ik niet licht vergeten. Een FEEST om gade te slaan. Een zachte tevreden snik ontsnapte aan mijn emoties. 

Samen genoten we nog even na van deze geslaagde missie. 

En toen, en toen... ja wat er toen gebeurde, was gewoon akelig ruwe magie!

Het licht ontsnapte uit het arme knaapje! 

In opperste verbazing keek ik naar een zwart dof en dood schermpje. 

Een verdwaalde zucht van ongeloof fladderde tussen mijn lippen de roerloze ruimte in. 

Dit, dit kon niet waar zijn! Hij, zij, het... het stopte ermee! De hele middag en eerste helft van de avond feilloos gedraaid! Alle testen doorstaan!

Was de accu leeg? Was er spontaan een stopje gesprongen? Kreeg het moederbordje een uit de klauwen gelopen Alzheimertje?

Ik was voor eventjes oprecht sprakeloos. 

Na mijzelf manmoedig weer te hebben bijeengesprokkeld, drukte ik op bekende wijze het bovenknopje behoedzaam in (voldoende verwijderd van gelaat en kwetsbare lichaamsdelen) om geen onverhoedse explosies tegemoet te zien. 

En... Jjjaa hoor het aangevroten stukje fruit lichtte op en glimlachte mij gemoedelijk toe. 

Een euforische rust omvatte mijn nog steeds wild bonkende hartkamer. Loukie keek voorzichtig schuin naar mij en was blij verrast geen ruim bemeten witte schuimvlekken rond mijn orale gedeelte te zien verschijnen. Ik zag haar trots en blijmoedig kijken naar mijn ongelooflijk rustige houding. Als ze mijn biologisch interieur had kunnen inspecteren dan had ze vermoedelijk onmiddellijk 112 verwittigd.

Enfin, het was even nog niet nodig.

Het masjientje richtte zich fier op en straalde al snel weer met haar schermpje trots en onbevangen richting onze verwachtingsvolle netvliezen.

Welgemoed drukte die superdappere Loukie op een der knopjes en daar vloog het allerschattigste dingetje weer helemaal verdwaasd in de rondte om zich binnen één seconde weer in duisternis te hullen.

Nog even meende ik dat het aangevroten appeltje zich kort liet zien doch dat was waarschijnlijke een hoopvolle fata morgana.

Merel, je begrijpt dat wij, twee dappere onversaagde sterke strijders op het digitale strijdtoneel ons niet zomaar gewonnen geven want..... er is, er is er maar één de baas en dat is de 'aanhouder'!

Stoer en strak wierpen wij ons gezamenlijk op het bovenste knopje en met een ongelooflijk jawel strakke en ongekende precisie maar bovenal met bovenmenselijke concentratie beroerden wij dit magische knopje dat ons moest redden uit deze magistrale deceptie hetende niet meer willen doen wat het moet doen!

En hoe fantastisch is toch onze techniek dat wederom het masjientje zich liefdevol oprichtte en met een bijna schuldbewuste glans ons nog eenmaal een buitengewoon hoopvolle oplichtende knipoog gunde om tenslotte wederom zich weer tegoed te doen aan een digitale introspectie.

Lieve Merel, je begrijpt dat wij in absolute en serene stilte het beestje heel voorzichtig hebben opgepakt en terug in haar veilige beschutte doosje hebben gevleid om binnenkort de reis te aanvaarden richting haar oorspronkelijke eigenaresse.

Wij keken elkaar aan en zeiden niets maar wisten één ding weer zeker! We houden nog van elkaar 😍!!

Zorgneevigatie

Het laat zich niet meer zuiver uitleggen wie wat waar er misging.
Snelle opeenvolging van fouten, verkeerde besluiten, heroverweging, nieuwe fouten, misbruik, en rookgordijnen (vergeet even de bakken valse beloftes), maakt dat niemand meer weet waar en bij wie de verantwoordelijkheid ligt.
Binnen het geven van landelijke leiding wordt men steeds gehaaider in het afwentelen van verantwoordelijkheden en het toedekken van zaken.
Dat men daar ook nog eens vorstelijk voor wordt betaald maakt deze waanzin compleet!

Laten we even bij de zorg blijven.
De chaos daar is van dusdanige omvang dat niemand daar nooit meer uitkomt dus worden complete dossiers weggesluisd naar de catacomben der vergetelheid.

Ennuh... als je niet meer weet? Welnu dan hevel je gewoon de klus over naar de gemeentes (die je eerst totaal uitkleedde) onder het motto: "Dichter bij de doelgroep, biedt vast betere kansen".
Deze methode noemt men ook wel 'The kiss of death'.
Deze wijze van zorgversnippering gaat ertoe leiden dat men binnen de gemeentediensten een willekeur zal hanteren die ervoor zorgt dat zorgprocessen in een nog hoger tempo verslechteren. Het kan niet zijn dat men binnen al die gemeentes voldoende zorgexpertise in huis heeft en dat al helemaal niet ff klassikaal kan bijspijkeren.

Deze nieuwe sociaal maatschappelijke ramp (toch een beetje Maya?) zal de komende tijd zorgen voor een sneller en hoger dodental bij ouderen. Het is al jaren bekend in binnen en buitenland dat zorgmanipulaties zoals de laatste jaren in ons land opgeld doen, leiden tot een ommedraai in het menswaardig en kwalitatief correct betreden van de laatste horizon. Natuurlijk zijn er bofkonten die voldoende eigen middelen bezitten. Het gaat hier juist om de ouderen die zich in het zweet werkten tijdens en na de wederopbouw en nu beloond worden met de bittere beker!

Waarde av collegae, waarlijk een uitdaging av projecten in een vorm te kneden waarin we hulp gieten die aan de andere kant als een oase van menswaardigheid iedereen die wij mogen helpen, mag omhelzen en warm houden tot aan de laatste tred naar de eeuwige jachtvelden.

Nog maar eentje uit mijn bundel.

het brood van onze samenleving is als een strookje zaad
het wordt bereid en dan gebakken
en als je het dan door je strot voelt zakken
leg je het liefst de rest op straat

Vreemd geslapen

Vreemd geslapen

Je denkt: "ik wil er vroeg bij zijn". Dus je arriveert om 4 uur in de morgen. Je wordt gastvrij onthaalt door de gastvrouw die met gemengde gevoelens ontwaakt in een kille deuropening. Je stamelt wat enthousiast gespeelde wartaal en probeert zo snel mogelijk onderzeil te geraken. Je voegt je oververmoeide biomassa te midden van reeds vredig slapende medezalers die geheel vrijblijvend hun gezellige nachtgeluiden verspreiden.

De volgende morgen, zeg maar luttele uren later, doe je behoedzaam je nog steeds weigerende ogen open en constateert dat je ergens bent waarvan het bestaan nog moet worden vastgesteld. Na een voorzichtige retourbeweging in je latente herinneringsvermogen besef je op eindbestemming te zijn. Je laat je door overuren geteisterde lijf behoedzaam tot zichzelf komen en als in trance laat je je leiden door de nieuwe geluiden in je omgeving. dat dwingt tot actie. Nu iets meer gemotiveerd sleep je je naar de dichtstbijzijnde kraan alwaar je alle nachtelijk ongemakken van je afspoelt en alle achtergebleven smaak van dooie dieren wegpoetst. Je spoed je naar een schitterende woonkeuken alwaar iedereen je met hun uitgeslapen positieve montere ochtendblikken verwelkomt.

JE BENT GEARRIVEERD!

De eerste dag vangt aan. Onwennig zoals dat gaat probeer je jezelf als min of meer allochtoon in te passen binnen dat gebeuren waarvan je je wel een voorstelling maakte, doch altijd anders is dan jouw eigen fantasie. Enfin, meehelpen (inblenden) is meestal de beste remedie tegen isolementen.  Zo gebeurt het dat je je enthousiast de pleuris werkt zodat de omgeving kan genieten van jouw onverdroten goedbedoelde energieverspilling en men iets heeft om positief over te kouten. Je blaast even uit (dat doe je nonchalant met behulp van een krant die je allang uit hebt, anders denken ze dat je een uitgebluste ouwe lul bent) en ziet door het raam de gastheer praten met twee heren die een mobiele lanceerbasis hebben meegebracht. Ze praten nogal fluisterend dus je weet zeker dat deze zending voor Irak is bedoeld. Groot is je verbazing wanneer blijkt dat het apparaat een complexe complete mobiele pizzeria herbergt. Nog groter wordt je verbazing wanneer de gastheer het apparaat begint uit te pakken en uit de kleinste hoekjes allerlei handige zaken verschijnen die het wapentuig een ongelooflijk professioneel aanzien geven. Blijkt het ding ook nog een complete smederij aan boord te hebben. Dat dit achteraf een fantastische multifunctionele barbecue is laten we verder buiten beschouwing.

De avond vangt aan en langzamerhand verschijnen allerhande vrolijke verwanten die verspreid over het prachtige landschap hun bivak maken. Eentje bijvoorbeeld pakt uit met een iglo-achtig gebouw dat gestaag verrijst uit het gras en zich ontpopt tot een flexibel verblijf. Verrassend, al die inventieve bewegingen.

Lang niet zo vreemd geslapen!

Timo, wat ben je vaak dichtbij!

Gisteren 1 december was een extra vreemde dag. Timo's vijfde sterfjaar (7 dec. wordt hij 22) had door het getal geen extra lading. Nee, het plotsklaps overlijden van een vriend die door een tragisch ongeval veel te jong afscheid nam van onze planeet en alle belangrijke mensen in zijn leven. Die combinatie maakte het voor mij onhandig. Elke dag zijn er momenten dat je denkt aan belangrijke dingen zoals je kinderen. Tastbare herinneringen met beeld en geur hebben een enorme impact in je belevingswereld een enorme impact op je bestaan. Dat ik dit hier en nu schrijf is voor mij ongewoon omdat ik ongaarne mijn gevoelens zo openlijk deel. Toch voel ik mij ontspannen en okay hiermee. De reden is dat ik steeds beter begrijp dat het delen van gevoelens of belangrijke menselijke zaken andere ook kunnen helpen of inspireren er beter en misschien wel constructiever mee om te gaan. Mag gezegd dat ik altijd een grote optimist ben gebleven ondanks het verlies van beide zonen. Maar het mag ook gezegd dat ik er soms gruwelijk boos over kan zijn. Dat is goed. Dat is prima omdat je daarmee je gevoelens de ruimte geeft en er geen muur omheen bouwt waardoor je jezelf volpropt met blokkades. Dat zou jammer zijn omdat je door die blokkades je jezelf de kans ontneemt te zien en te genieten van al die mooie dingen om je heen. Ergo, je creativiteit krijgt geen kansen meer. Deel je dingen en doe dat zo breed mogelijk. Dan zul je zien dat je omgeving er ook anders mee omgaat. Teleurstellingen over zo weinig adhesiebetuigingen een paar jaar verder moet je gewoon naast je neerleggen. In het begin was ik oprecht verbaasd dat zelfs je eigen broers en zussen zich niet lieten horen op bepaalde herdenkingsmomenten maar dat is natuurlijk een persoonlijke verwachting. Ook best gek omdat ik eigenlijk niet hecht aan tradities en vaste data. Zelfs niet die van mijn verjaardag. Spontane momenten waarin je iemand een berichtje stuurt en je dan oprechte belangstelling toont heeft giga meerwaarde! Maar toch, toch wordt ik regelmatig lastiggevallen hierdoor. Ga misschien eens onderzoeken waar dat in zit. Misschien maken we een stofje aan die dat veroorzaakt. Tenslotte hebben we ook een keikoppige bioklok die we never uit kunnen zetten, slecht een beetje kunnen foppen. Hoe dan ook mijn dag was er een om te herinneren in goede en slechte zin. Leven doe je elke seconde dus herinneren ook.