Mmmmmm....

Namiddag. K.tdag. K.thumeur. Onnodige mentale energie op totale externe nonsens afgebrand. 

Hoe bizar en onhandig moe kan een mens ineens op slag zijn? Nu ja er even doorheen knallen en weer verder...

Nou... MOOI NIET! Gewoon menselijk instorten en je hersens nu eens anders laten beslissen. Lullig briefje voor partner op tafel: “Ben ff liggen. Als ik slaap maar laten liggen.”

Gewoon doen dus hoe knullige je jezelf ook vindt, het is wel eerlijk tegenover jouw persoonlijke biomassa. Liggend in je kribje passeren allerhande momenten van die dag, totdat ineens allerlei onbegrijpelijke flitsen door je brein knallen. Half afgemaakte beelden waar je niet op had gerekend. Voorzichtig doe je je ogen open om te zien of je deze beelden kunt ontwijken. Voor je gevoel ben je klaar wakker maar helaas worden die beelden steeds completer en vlieg je met een ruk overeind als ware je de eerste de beste geniale krachtige gymnast! 

Je kijkt wild om je heen naar de rest van voorgaand tafereel maar ontwaart al snel je eigen snurkdomein.

Gerustgesteld duik je weer terug in de ligstand om te proberen weer de slaap te vatten. Je voelde je ineens helemaal niet moe meer. Was dit nou een powernap? Ok. Eruit dan maar. Benen over de rand geslagen en veerkrachtig eruit. Zoooo..... mooi niet! Met knikkende slappe knieën worstel je je eerst naar het toilet een trap lager om na de vochtige ontlasting weer naar boven te strompelen.

Hoe kan dit!? Nou simpel, denk ik. De mens was even in een domme droom (bedoel herinneringen die ik liever niet heb) waardoor het werd verstoort in haar rust en de eigenaar met twee vingers in het stopcontact belande en dat moet je niet doen!

Nu ja, gewoon maar weer nieuwe poging wagen. 

Hangt er ineens een reuze schaduw boven mijn IQ gedeelte en schrik ik mij de vinketering. Liet natuurlijk niks blijken en mompelde dat ik beter kon blijven liggen. Mijn geliefde partner sloop weer naar beneden en liet mij.

Ik verder de avond en nacht in om elke uur, jawel op de minuut nauwkeurig werd ik wakker met een enorme ademnood. Niet op de rug, de linker- of rechterzijde oplosbaar. Dus even rechtop om die hopeloze longen te laten zoeken naar een voor hun haalbare houding. Doe ik dat niet, dan is het resultaat simpel te raden. Toch maar weer eens aan een longarts vragen hoe zoiets komt.

Jawel, mijn lichaam heeft een totaal ander leven dan gemiddeld geleid maar nu wordt het iets te gortig.

Gelukkig liet het ochtendgloren zich spoedig zien en kon ik muisstil de slapende lakens ontglippen. Zachtjes de trap af geslipt en flikker ik bijna ervan af omdat ik zonodig moest sluipen. Je MOET op een trap NIET sluipen!!

Enfin... fris gedoucht en monter (ja, had je gedroomd!) de dag tegemoet. Nou is het onverwacht stukslaan van wat uren waarin je niks hebt geplanned helemaal niks voor mij maar moet ik echt iets doen. TV kijken is absoluut geen optie vanwege de rotzooi die op dat glas wordt losgelaten.

Schrijven aan mijn boek? Geen inspiratie. Planningen voor mijn club dan maar uitwerken? Niet doen omdat ik eerst anderen moet raadplegen. Dan maar een boek lézen. Dat lukt aardig omdat ik regelmatig 3 boeken tegelijk lees op mijn tablet, dus tekst genoeg.

En ja, daar dient zich het eerste Appje op de zondag aan. Een Appje waar ik niet op zat te wachten. Een Appje dat mijn kwetsbare kant openrijt. Schrok ervan omdat ik mijn verdriet dat ik zóóó graag héééél diep wegstop als een kanonskogel door mijn systeem vloog. Ik deed nog flink mijn best er iets van te maken maar faalde. Ik vervloekte de schrijver van dat Appje die overigens in een oneindige naïviteit (sommigen hebben dat nu eenmaal zo’n onverwoestbare kortzichtigheid!) handelt. Althans dat hoop ik maar altijd. Wil dat niet eens checken uit zelfbescherming. Ik deed nog een poging om verstandige signalen uit te sturen doch dat mocht niet baten! Wie was er nú naïef?

Ik brak spontaan doormidden en heb mijn tranen knalhard naar binnen gehuild omdat ik niemand in huis wilde storen.

Jas aan en WEG! Weg uit de emotionele gevarenzone. 14 km. gelopen om goed uit te huilen en na te denken hoe weer de draad op te pakken. U moet weten dat ik bij dergelijk verdrietige moment (Ingevoerde lezers weten welk verdriet) volledig op SLOT ga.

Flink de pas erin en janken maar. Wat wonderlijk dat het leek of de hele wereld mij uit de weg ging. Eerste half uur werkelijk geen kip op mijn pad. Bijzonder.

Aan het eind, bijna thuis, begon ik steeds langzamer te lopen. Eigenlijk aarzelend om thuis te komen en in de ogen van mijn partner te moeten kijken die natuurlijk allang doorhad waarom ik het huis ontvluchtte. Wij hebben sinds de dood van onze zonen altijd geschitterd in het elkaar niet lastig vallen. Dat heeft voor mij (denk ik) altijd wel gewerkt al is de eenzaamheid soms oorverdovend. Egocentrisch of egoïstisch misschien wel maar ik gaf al aan dat bij mijn verdriet alle gevoelens naar binnen schieten en wel zo enorm dat ik soms dagen nodig heb daaruit te komen. Soms zo erg dat mensen echt geen idee hebben hoe ze dat moeten uitleggen voor zichzelf. Best ziek realiseer ik mij. Maar het mag ook gezegd dat we onszelf al die jaren goed staande hebben gehouden en nog steeds bij elkaar zijn wat een bijzonder wonder is!