Gisteren 1 december was een extra vreemde dag. Timo's vijfde sterfjaar (7 dec. wordt hij 22) had door het getal geen extra lading. Nee, het plotsklaps overlijden van een vriend die door een tragisch ongeval veel te jong afscheid nam van onze planeet en alle belangrijke mensen in zijn leven. Die combinatie maakte het voor mij onhandig. Elke dag zijn er momenten dat je denkt aan belangrijke dingen zoals je kinderen. Tastbare herinneringen met beeld en geur hebben een enorme impact in je belevingswereld een enorme impact op je bestaan. Dat ik dit hier en nu schrijf is voor mij ongewoon omdat ik ongaarne mijn gevoelens zo openlijk deel. Toch voel ik mij ontspannen en okay hiermee. De reden is dat ik steeds beter begrijp dat het delen van gevoelens of belangrijke menselijke zaken andere ook kunnen helpen of inspireren er beter en misschien wel constructiever mee om te gaan. Mag gezegd dat ik altijd een grote optimist ben gebleven ondanks het verlies van beide zonen. Maar het mag ook gezegd dat ik er soms gruwelijk boos over kan zijn. Dat is goed. Dat is prima omdat je daarmee je gevoelens de ruimte geeft en er geen muur omheen bouwt waardoor je jezelf volpropt met blokkades. Dat zou jammer zijn omdat je door die blokkades je jezelf de kans ontneemt te zien en te genieten van al die mooie dingen om je heen. Ergo, je creativiteit krijgt geen kansen meer. Deel je dingen en doe dat zo breed mogelijk. Dan zul je zien dat je omgeving er ook anders mee omgaat. Teleurstellingen over zo weinig adhesiebetuigingen een paar jaar verder moet je gewoon naast je neerleggen. In het begin was ik oprecht verbaasd dat zelfs je eigen broers en zussen zich niet lieten horen op bepaalde herdenkingsmomenten maar dat is natuurlijk een persoonlijke verwachting. Ook best gek omdat ik eigenlijk niet hecht aan tradities en vaste data. Zelfs niet die van mijn verjaardag. Spontane momenten waarin je iemand een berichtje stuurt en je dan oprechte belangstelling toont heeft giga meerwaarde! Maar toch, toch wordt ik regelmatig lastiggevallen hierdoor. Ga misschien eens onderzoeken waar dat in zit. Misschien maken we een stofje aan die dat veroorzaakt. Tenslotte hebben we ook een keikoppige bioklok die we never uit kunnen zetten, slecht een beetje kunnen foppen. Hoe dan ook mijn dag was er een om te herinneren in goede en slechte zin. Leven doe je elke seconde dus herinneren ook.
