Was even in gedachten ergens anders...

Het is en blijft een vreemd fenomeen hoe wij mensen elkander bejegenen. Het ene moment prijzen we elkaar de hemel in en het andere moment trappen we elkaar richting hel. Heel verrassend hoe onze samenleving zo razendsnel beïnvloedbaar is en blijft. Voor jezelf denken, een mening vormen, stelling nemen is eng en soms gevaarlijk. Even achteromkijkend naar afgelopen tijd waarin iemand een mening gaf en direct op een of andere dodenlijst of wraakactieagenda kwam te staan. Natuurlijk... natuurlijk, het geeft geen pas iemand domweg te hekelen op ongenuanceerde wijze. Zeker niet wanneer je dit wordt aangereikt door die ontplofte media of andersoortige schrijverij die op jouw zwakste moment emoties losweekt waardoor deze onhandige reacties over de hoogste drempel vliegen. Ikzelf, iemand met een academische graad in driftkikkerij schrik soms van mijn eigen gevoelens en gedachten die er werkelijk niet om liegen! 

Wilde ongenuanceerde woede die opwelt wanneer er weer eens een groep onschuldigen de lul zijn. Wat voor kleur, afkomst of geloof dan ook, wij zijn allemaal gewoon mensen die het beste uit hun bestaan proberen te halen. Gebeurd dit gedurende een oorlog, een bittere koude of armoe, ons instinct dwingt ons te doen wat goed voor ons en onze kinderen is. Geen berg te hoog of brug te ver als het gaat om ons leven en dat van die ons zo dierbaar zijn. Dat beste lezer heet: 'Junglewet'.

De wet van de jungle kent geen mededogen of begrip. Daar geldt de wet van de sterkste. Of toch niet? Ik herinner mij een prachtig filmpje waarin een rasvreemd dier werd opgevoed door een leeuwenmoeder die dat jong het liefst zou verorberen. 

Maar iets in haar moederinstinct deed het tegenovergestelde. Ze nam het jong op in haar gezin en het jong werd als gelijke behandeld en gevoed.

Dat geachte lezer, vind ik nu het mooiste wat onze samenleving kan overkomen. De juiste impulsen tot je instinct toelaten en dergelijke houding volgen.

Zou onze samenleving daar niet een veel betere van worden?

Vreest niet, ik probeer niemand de les te lezen of te bekritiseren of nog erger, iets op te dringen dat niet in uw straatje past. Het zijn slechts gedachten die mij regelmatig bezig- en bij de les houden. Het helpt mij in ieder geval als ik weer eens zo'n moment van ongebreidelde kwaadheid voel opborrelen en dan denk: "Wow, wat ben ik onder gelukkige omstandigheden geboren!"

Tel uw zegeningen zou ik zeggen.